نسیم سحر

[گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل]

روزی زلیخا با یوسف خلوت کرد و از فرصت به دست آمده استفاده نمود.
رو به یوسف کرد و گفت: سرت را بلند کن و به من نگاهی کن.


یوسف گفت: می ترسم هیولای کور و نابینایی بر دیدگانم سایه افکند.

- زلیخا: به به! چه چشم های شهلا و زیبایی داری!

- یوسف: همین دیدگان من در خانه ی قبر، نخستین عضوی هستند که متلاشی شده و روی صورتم می ریزند.

- زلیخا: چه قدر بوی خوشی داری!

- یوسف: اگر سه روز بعد از مرگ من بوی مرا استشمام نمایی، از من فرار می کنی.

- زلیخا: چرا نزدیک من نمی آیی؟

- یوسف: چون می خواهم به قرب خداوند نایل شوم.

- زلیخا: گام بر روی فرش های پر بها و حریر من بگذار و خواسته مرا برآور.

- یوسف: می ترسم بهره ام در بهشت از من گرفته شود.

وقتی که زلیخا استقامت و پاک دامنی یوسف را دید و یقین کرد که تسلیم هوس های او نمی شود، از راه تهدید وارد شد و به یوسف گفت: حالا که چنین است تو را به شکنجه گران زندان می سپارم...

یوسف با کمال نیرو گفت: باکی نیست، خدا یاور من است.

[گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل][گل]

پاسخ :