نسیم سحر

داستان و دعای حضرت یوسف در قرآن کریم

يكى از پيامبران الهى يوسف است. داستان يوسف در قرآن كريم بلند و پرنكته است. حسد برادران را وادار مى‏ كند كه او را به چاه بيندازند. قافله ‏اى سر مى‏ رسد و دلو را در چاه مى ‏افكنند تا آب بكشند و استفاده كنند. نا باورانه مى ‏نگرند به جاى آب، نوجوانى زيبا از چاه سر برآورد. او را به بردگى مى ‏گيرند و در مصر به فروش مى‏ رسانند. يوسف به عنوان برده به كاخ عزيز مصر راه مى‏ يابد و زليخا همسر عزيز شيفته يوسف مى ‏شود و مى‏ خواهد از او كام گيرد.

يوسف پا كدامنِ پيغمبرزاده، به گناه تن نمى‏ دهد. او را تهديد به زندان مى‏ كنند. يوسف دست به دعا برمى‏ دارد و مى‏ گويد:

رَبِّ السِّجْنُ أَحَبُّ إِلَىَّ مِمَّا يَدْعُونَنى‏ إِلَيْهِ وَإِلّا تَصْرِفْ عَنّى‏ كَيْدهُنَّ أصْبُ إِلَيْهِنَّ وَأَكُنْ مِنَ الْجاهِلينَ(يوسف(12): 33)

بارالها، زندان براى من دوست داشتنى‏ تراست از گناهى كه مرا به سوى آن فرا مى ‏خوانند، اگر مكر زنان را از من مگردانى با آنان درآميزم و از جاهلان خواهم بود.

خداوند هم دعاى او را مستجاب فرمود و مكر زنان دربار را از او بگرداند. پس يوسف را زندانى كردند.

يوسف مدتى را در زندان مى‏ گذراند. سال‏ها و حكايت‏ ها مى‏ گذرد تا آن كه براى تعبير خواب پادشاه مصر در زندان به نزد او مى ‏آيند. يوسف از موقعيت استفاده مى‏ كند، از بى‏ گناهى خود مى‏ گويد، و از سبب زندانى شدن خود جويا مى ‏شود.

پيام او را به پادشاه مى ‏رسانند. پادشاه زنان را احضار مى‏ كند. همه زنان، به ‏ويژه زليخا همسر پادشاه، بر گناه كارى خود و بى‏ گناهى يوسف گواهى مى‏ دهند. يوسف از زندان آزاد، مقرّب دربار و وزير دارايى و اقتصاد مى‏ شود.

در كنعان مردم دچار قحطى مى ‏شوند و براى تهيّه آذوقه به سوى مصر رو مى‏ آورند. مصر كه با تدبير يوسف داراى انبار هاى بزرگ غلّه شده است پذيراى فرزندان يعقوب مى‏ شود.

باز هم حكايت‏ ها مى‏ گذرد تا آن‏گاه كه خبر يوسف به يعقوب مى‏ رسد و يعقوب و خاندانش راهى مصر و بر سراى بزرگ يوسف وارد مى‏ شوند.

يوسف، پدر و مادرش را احترام مى‏ كند و بر تخت مى‏ نشاند وبرادرانش در برابر او به خاك در مى ‏افتند و براى خداوند سجده ‏مى‏ گزارند. با پديد آمدن چنين صحنه‏ اى، خوابى كه يوسف درنوجوانى ديده بود و به پدرش بازگو كرده بود تعبير مى‏ شود. درچنين شرايطى يوسف دست به دعا برمى‏ دارد و با خداوند چنين‏ مناجات مى ‏كند:

رَبِّ قَدْ آتَيْتَنِى‏ مِنَ المُلْكِ وَعَلَّمْتَنِى‏ مِنْ تَأْوِيلِ الأَحادِيثِ فاطِرَ السَّموتِ وَالأَرضِ أَنْتَ وَلِيّى‏ فِى الدُّنْيا وَالآخِرَةِ تَوَفَّنى‏ مُسْلِماً وَأَلْحِقْنِى‏ بِالصّالِحينَ؛(يوسف(12): 101)

بارالها، تو به من رياست دادى، و تعبير خواب را تو به من آموختى، اى آفريننده آسمان ‏ها و زمين، تو ولىّ و سرپرست منى در دنيا و آخرت، مرا مسلمان بميران و به نيكوكارانم بپيوند.

نسیم سحر دات آی آر