نسیم سحر

هـر جـمـعــــه یــک پـیــام ، بـه امـیــد ِظـهــور

در اضطراب چه شب‌ها که صبح شان گم شد
چـه روزهـا کــــه گـرفـتـــــار روز هـفــــتـم شد

چه قدر هفته پر از شنبه شد، به جمعه رسید
و جـمـعــــه روز تـفــــرّج بـــــرای مـــــردم شـد
!
چه قــدر شنبـه و یـک شنبـه و دوشنـبه رسید
ولی همـیشه وهـر هـفـتـه جـمـعـه ‌ها گم شد

چه هفته‌ها که رسید وچه هفته‌ها که گذشت
شمـارشی کـه خلاصـه بـه چـنـد و چـنـدم شد

و هـفـتـه‌ای که فـقـط ریـشه در گذشتن داشت
بـرای شعـله کـشیـدن بـه خـویـش هـیـزم شد

نـه شنبـه و نـه جمعـه و نـه هیـچ روز ِ دیگر هم
در انتـــظار ِ تـو ، قـلـبـی پـــر از تـلاطــم شـد !؟

کـــدام جــمـعـه‌ ی مـــوعـــود می‌زنـی لـبـخـنـد
بـه این جـهـان کـه پـر از قـحـطی ِتبســم شـد؟

بـــرای آمـــدنــت ، جـــمــعــه‌ای مـعـــیــن کـــن
کـه هـفـتـه‌ها همـه‌شـان ،خـالی از تـرنــم شـد

الــلـــهـــــم عــجــــل لـــولــیـــــک الـــفــــــرج [گل]

هر جمعه یک پیام به امید ظهور

ای سلیمـان ، موری آمد بر درت
رد مـکن او را ، بـه جـان ِ مادرت

ایکه صدها چون سلیمان مور ِتوست
چون کلیم الله بسی در طور ِ توست

اختیـار ِ ماسوی در دست ِ توست
خلق ِعالم،جملگی پابست ِتوست

بـر در ِ دولـت سـرایـت ، آمـدم
تا زنـم بـوسه به پـایـت، آمـدم

آن‌قـَدَر در می‌زنـم این خانه را
تا ببینـم ، روی صاحب خانه را

آمــدم ، تـا درد ِ من درمـان کنی
در خور ِلطفت به من احسان کنی

آمــدم ، تــا در بـه رویــــم وا کنی
جان من را بیش از این شیدا کنی

در کمنـد ِخـود ، اسیــرم کـرده‌ای
از غـم ِهجـران ،تو پبـرم کـرده ای

ای انـیس و مــونـس ِ دیــرینـه‌ام
می زنم سنـگ ِ تو را بر سینه‌ام

ای تـن و جـانـــم ، بـلاگـردان ِ تـو
کِی کشم من دست از دامان تو؟

الـلـهـم عـجـل لـولـیـــک الـفـرج[گل]