نماز در قرآن

قرآن مجید در آیات فراوانی ـ حدود هشتاد آیه ـ با تعبیر های گوناگون درباره اقامه نماز یا حدود و احکام آن سخن گفته است یا از نمارگزاران تمجید نموده و بی نمازان را سخت توبیخ کرده. بطور مثال به رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ دستور می دهد:
« وَ أْمُرْ أَهْلَکَ بِالصلوة وَ اصْطَبِرْ عَلَیْها » طه؛132
کسان خود را به نماز فرمان بده و بر نماز پایداری کن.
در آیه دیگر مؤمنان را سفارش به نماز می کند و می فرماید:
«قُلْ لِعِبادِیَ الَّذِینَ امَنُوا یُقِیمُوا الصلوة» ابراهیم؛31
به بندگان من که ایمان آورده اند بگو نماز را به پا دارند.
قرآن مجید در یک جا به اثر تربیتی و جنبه تقویت روحی نماز اشاره میکند و می گوید:
«نماز از کار بد و زشت باز می دارد » و در جای دیگر می گوید :
«نماز را برای اینکه به یاد من باشی بپادار »
اشاره به اینکه انسان که نماز می خواند و در یاد خدا است همواره در یاد دارد که خدای دانا و بینائی مراقب اوست و فراموش نمی کند که خودش بنده است.
ذکر خدا و یاد خدا که هدف تمامی عبادتهاست دل را جلا میدهد و صفا می بخشد وآنرا آماده عنایتهای الهی قرار میدهد.
این یاد حق واحساس حضور،اگر به درجه کمالی خود برسد چنانچه که در اولیاء خداوند مشاهده میشود، زمینه هرگونه توجه به هر چیز یا هر کس یا هر موضوعی را از بین می‌برد و واقعاً تا انسان از نماز فارغ نشود متوجه غیر خدا نخواهد شد.