تاب ­آوری از اولین موضوعاتی بود که توجه روانشناسی مثبت نگر را به خود جلب کرد. معمولا سازمان­ها به قدرت عملکرد اهمیت می­دهند، ولی سلیگمن به توانمندی­های منش و اهمیت آن در رویارویی با مشکلات علاقه­ مند بود. برای ایجاد پرسشنامه­ توانمندی­های منش که ارزش­ها در عمل نام دارد، سلیگمن طبقه ­بندی­های رایج اختلال­های روانی را به چالش کشید و بر خلاف آن، طبقه بندی جدیدی بر اساس توانمندی­های منش ارائه داد.او این توانمندی­ها را به شش دسته تقسیم کرد: توانمندی­های عاطفی که شامل پشتکار و شجاعت می­شوند، توانمندی­های بین فردی که شامل مهربانی و عشق می شوند، توانمندی­ اعتدال مانند خود تنظیمی، و توانمندی­های تعالی مثل قدردانی، امید، و معنویت. توانمندی­هایی که در این پرسشنامه آمده ­اند در واقع همان ویژگی­هایی هستند که محققان تاب­ آوری در بررسی تفاوت­های بین فردی در میزان مقابله با مشکل یافته ­اند.علاقه­ سلیگمن به تاب ­آوری منجر به ایجاد برنامه­ تاب­آوری پِن شد. نتیجه­ تحقیقات این برنامه نشان داد که می­توان افراد را بر اساس نوع نگاهشان به سختی به دو دسته­ خوش­بین و بدبین تقسیم ­بندی کرد. تاثیرات خوش­بینی بر شکوفایی تا جایی است که افراد باید سعی کنند یاد بگیرند مانند افراد خوش­بین فکر کنند. برنامه­ ای که در نتیجه­ این تحقیقات به دست آمد به بچه ­ها و بزرگسالان آموزش داده شده است.میتوان با قدرتمند کردن روابط، تعیین هدف، و ایجاد حس دستیابی به موفقیت، تاب ­آوری را ارتقاء ببخشد . هدف اصلی برنامه سیلگمن این بود که به ارتش آمریکا و افرادش کمک کند تاب­ آوری خود را ارتقاء دهند و از این طریق خود را در برابر اتفاقات آینده ضد ضربه کنند.