ما اجازه نداریم اشتباه‌های ساده و تجربه‌های ارزشمند کودک را تا حد گناه بزرگ کنیم.

اگر کودک اشتباهی کرد این احساس که کار او غیرقابل بخشش و یا جبران است در او ایجاد نکنید.

بیان جمله‌هایی مانند «خدا تو رو نمی‌بخشه»، «بهشت نمیری»، «دل مامان رو برای شکستی»، «بابا دیگه تو رو دوس نداره» و... موجب می‌شود تا کودک احساس گناهکاری کند.

بهتر است کار کودک را توصیف کنیم و احساس خودمان را بیان کنیم و راهنمای عملی او برای روش درست باشیم.

هیچ‌وقت سعی نکنیم احساسات فرزندمان را تغییر دهیم.

مثلا وقتی بچه زمین می‌خوره، نگیم درد نداشت، شجاع باش.

معمولا به پسربچه‌ها می‌گیم مرد که گریه نمی‌کنه، ما باید حقیقت را جانشین آن سازیم.

آنها باید بدانند که چه احساسی دارند.

ما باید به آنها کمک کنیم که بدانند چه احساسی دارند.

برای کودک مهم این است که بداند چه احساسی دارد تا اینکه بداند چرا آن احساس را دارد. وقتی کودک می‌داند که چه احساسی دارد، احتمال کمی وجود خواهد داشت که در درونش احساسات «در هم و بر هم» پدید آید.

بازی درمانگر کودک در تهران