➖ یعنی مثلا من با دورِ شکم 50 بیایم خودم را با بازیکن مطرح ده سال قبل مقایسه کنم که چرا او هِی گل می‌زد و با هر گل کرور کرور اسکناس پارو می‌کرد و به متراژ املاک می افزود، و من همچنان همان آقایی که بودم هستم. درمان اختلال پانیک در تهران

➖خب این خیلی کارِ احمقانه ای است. حالا جدای از بی‌عدالتی ها وشکافهای طبقاتی وحشتناک و رانتهای خفن در جامعه‌ی ما، من که نهایت فعالیت بدنی‌ام باز کردن درب یخچال است نباید خودم را با آن بازیکن و قابلیتها و تلاش‌هایش مقایسه کنم.

تازه از این هم بگذریم که در ممالکِ توسعه نیافته بعضی چیزها ارزش خیلی بیشتری از فکر کردن دارد.

➖ یا مثلا بیایم خودم را با فروید و یونگ مقایسه کنم که ای وای چرا من فروید نمی‌شوم.

یا با یک آقازاده‌ی به اوج رسیده مقایسه کنم که چرا پدرِ من عرضه نداشته آقا شود و من را با ژن خوب و مرغوب بزایاند.

➖یا ننه‌ام مثلا چرا مثل فلان خانم بازیگر نشده.

➖این مقایسه‌های عمودی چیزی جز رنج و درد ندارد. آخرش هم آدم را به جایی نمی‌رساند. هم درون را داغان می‌کند و هم فرصت‌های خودت را می‌سوزاند.

➖ به جای آن باید مقایسه‌ی افقی کرد.

یعنی خودت را فقط با خودت مقایسه کنی.

➖اینکه خودت چه استعدادها و قابلیتها و ظرفیتها و فرصتهایی داری؛ و مقایسه کنی ببینی چقدر آنها را به فعلیت رسانده‌ای. چقدر می‌توانی خودت را بازبینی کنی.یعنی بِشَوی، آنچه می‌توانی بشوی.

➖خودت و خانواده ات را با هیچ ننه قمرِ دیگری مقایسه نکن. فایده ندارد.

➖هیچ حقیقتی را نمی‌توانی در هستی تغییر دهی. همین‌که هستی را بپذیر. باور کن همین‌که هستی بینهایت است؛ معرکه است. فقط بشناسش و با یک هدف و برنامه‌ی خوب شکوفایش کن.

➖به قول ژان پل سارتر، هیچ بهانه‌ای هم نداری؛ حتی اگر هر دو پایت هم فلج باشد و قهرمان دو المپیک نشوی مشکل از خود تو و اراده‌ات است و نه از پاهایت.

➖دست از مقایسه‌ی عمودی خودت با دیگران بردار.

مقایسه‌ی عمودی تهش یا آتشِ حسادت و نفرت است که هیزم وجودت را می‌سوزاند و یا آتشی است که فرصت‌های زندگی و رُشدت را در تماشای بازیِ زندگی دیگران هدر می‌دهد.

خودت پا به توپ شو عزیزجون. تا کی می‌خوای فقط تماشاچی، یا نهایتش توپ جمع کنِ زندگی دیگران باشی. خودت باش.

➖این گفته‌ی فردریک پرلز (از بنیان‌گذارانِ گشتالت‌درمانی)

حقیقتاً معجزه است:

1. کسی که بیماریِ روانی شدید دارد (فردِ سایکوتیک)، می‌گوید:

«من انیشتن هستم».

2. کسی که بیماریِ روانی خفیف دارد (فردِ نوروتیک)، می‌گوید:

«ای کاش من انیشتن بودم».

3. و انسان سالم می‌گوید:

«من، منم؛ و انیشتن، انیشتن» ...