نسیم سحر

تو صد مدینه داغى، تو صد مدینه دردى

یتیم مى شود خاک، اگر که برنگردى

تمام شب نیفتاد صداى زوزه باد

چه بادهاى سردى، چه کوچه هاى زردى

دو کوچه آنطرفتر، بپیچ سمت لبخند

شکوفه مى فروشد بهار دوره گردى

کسى مى آید از راه، چه ناگهان چه ناگاه

خداى من چه روزى! خداى من چه مردى!

از آسمان چارم، مسیح بازگشته ست

زمین ولى چه تنهاست، مگر تو بازگردى

در پای‌ سرو قدت‌ سر می‌نهم‌ به‌ زاری‌

باشد که‌ یک‌ قدم‌ هم‌ بر چشم‌ من‌ گذاری‌

تو آسمانی‌ و من‌، افتاده‌ چون‌ زمینم‌

ره‌ می‌برم‌ به‌ سویت‌ دستی‌ اگر برآری‌

جان‌ شکسته‌ام‌ را امید عافیت‌ نیست‌

جز آنکه‌ با نگاهی‌ وی‌ را علاج‌ داری‌

در سایة‌ بلندت‌ اقبال‌ کوته‌ من‌

آن‌ بخت‌ جاودان‌ را دارد امیدواری‌

ای‌ تکیه‌گاه‌ هستی‌ از غربتم‌ برون‌آر

از تنگنای‌ ظلمت‌ تا اوج‌ رستگاری‌

ای‌ آرزوی‌ دلها در صبح‌ دولت‌ تو

خوش‌ می‌رسد به‌ پایان‌، یک‌ عمر انتظاری‌

چشمان‌ بی‌فروغم‌ در انتظار رویت‌

هر جمعه‌ می‌شمارد یک‌ هفته‌ بی‌قراری‌

ای صدایت خوش‌تر از آواز آب!

تشنگان را نیست دیگر صبر و تاب

از حجاب ابر غیبت، ماه من!

پای رجعت نِه، به چشمان رکاب

دست خود از آستین حق برآر

تا که تیغت را ببوسد آفتاب

اینک این آغوش باز جاده‌ها

ای سوار عشق! بگذر باشتاب

برتن شب ریز، سیل نور را

آفتابا! بر دلم لَختی بتاب

هجرت ـ ای از ما به ما نزدیک‌تر! ـ

می‌برد از دل قرار، از دیده خواب

بی‌جواب از تو نمانَد پرسشم

پرسشم از تو نماند بی‌جواب